Ansichtkaart

Lieve M

Alles hier in Falouza
is bedekt onder een fijn laagje paars stof

Wat een onvervalst gevoel voor dramatiek!

gr
Lieve

Frietkot

Een regenachtige dag in oktober, tegen het begin van de avond. We waren op weg naar huis, na een weekendje Ardennen. Moe, hongerig en nog steeds een beetje klam en modderig van drie dagen kamperen in de regen, stopten we aan de kant van de provinciale weg. Voor een puntzak friet.
Het frietkot. Een vervallen houten barak op een kaal stuk asfalt. Een zwaarlijvige, verlopen vrouw van middelbare leeftijd baatte de tent uit. Geassisteerd door haar minstens zo kolossale evenbeeld. Hoewel, zoonlief was misschien nog lelijker.
De madame vroeg snauwend wat haar klanten bliefden. Waarop ze de zoon iets onverstaanbaars toeschreeuwde. De jongen had een droevige blik in zijn ogen, toen hij zijn puisterige glimhoofd een moment van het sissende frituurvet oprichtte. De baklucht was in een straal van een kilometer nog te ruiken. We durfden niets aan te raken. Tussen de bevroren kroketten lag groene sla van plastic. Op de vitrine waren een paar posters geplakt, met daarop de portretten van vrolijk lachende meisjes. Het was in de tijd van Dutroux.

De vrachtwagens denderden onophoudelijk voort en het begon weer te regenen. Zwijgend aten we uit onze roodgeruite puntzakken. We stonden daar, samen met een paar truckers met houthakkersbloezen. Ze dronken blikjes Jupiler. Ook zij zeiden niets. De vrolijke Belgische hitjes kraakten uit het transistorradiootje.

Laatst hoorde ik het ineens weer. Frietkot. Ik kreeg een vreemde smaak in mijn mond.

Veilige modus

Soms leef ik bewust een dagje in de veilige modus. Dat doe ik als mijn systeem net niet optimaal functioneert.

Ik start ergens achter in de ochtend pas op en laad maar een paar programma’s. Ik zorg dat ik de hele dag niets te doen heb, voor zo weinig mogelijk keuzes kom te staan om vooral niet na te hoeven denken. Afspraken kan ik al helemaal niet aan: mijn agenda is een oase van onbeschreven papier.

De dagen ervoor maak ik zo veel mogelijk kleren vuil en draai ik geen was. Zo grijp ik ’s morgens automatisch naar die ouwe gele sokken en dat verschoten bloesje. Ik heb alleen kaas in huis zodat ik niet hoef te twijfelen over wat ik op brood wil.

Ik blader wat door een tijdschrift. Een glanzend blaadje, vol lachende mooie mensen, horoscopen en nuttige do’s en don’ts. Zodra mijn oog valt op iets wat lijkt op een diepte-interview, sla ik snel de bladzijde om.
Ik zap een beetje. Maakt niet uit wat ik zie, zolang het beeld maar beweegt. Leve de call-tv! The Bold zit op het randje van wat mijn werkgeheugen verwerken kan.

Ik praat alleen als het hoognodig is. En dan alleen in korte, bondige formules. Volzinnen belasten mijn hersencapaciteit te veel. Huisgenoot vraagt hoe het gaat. “Ja, prima.” Met tegenzin breng ik uit: “Met jou?” De ellenlange klaagzang die op mijn vraag volgt, gaat volledig langs me heen.

’s Avonds eet ik iets uit een potje. Zo’n interessant klinkende wereldmaaltijd waar je verder niets aan toe hoeft te voegen. Het potje vertelt mij dat als je de dringende behoefte voelt een creatieve inbreng aan het prutje te geven, je wat fijngesneden ringetjes lente-ui toe kunt voegen. Iedere andere dag zou ik zo’n persoonlijke touch toejuichen, maar vandaag pieker ik er niet over.

Normaal staan al mijn functies tegelijk aan. Maar af en toe móet ik een dagje in de veilige modus. Om te voorkomen dat mijn harde schijf onherroepelijk en onomkeerbaar crasht. Aan het eind van de dag voel ik me zó moe en hersendood, dat ik niet kan wachten om weer op vol vermogen te draaien.

Druppel

Vanaf twee hoog keek ze toe. Ondanks de regen die tegen het raam sloeg, kon ze nog net zien hoe hij het laatste album in de overvolle laadbak propte. Ze stond daar, met haar voorhoofd tegen het raam. Haar uitgelopen mascara maakte vlekken op het glas.
Hij keek nog even omhoog, nadat hij de auto had gestart. "Hoe kon je!", mompelde zij. "Alles pikte ik van je. Alles. Maar een póstzegelverzameling..er zijn grenzen!"

Melodrama

De zoete pianomuziek speelt nog. We stommelen de donkere zaal uit, het felle licht van de foyer tegemoet. Als een blind molletje knijp ik mijn ogen tot spleetjes. Ben beneveld door de beelden, hoor mijn vrienden ergens ver weg praten. Iets over bier en waar we dan naar toe gaan en slap verhaal en gelukkig wel dat lekkere ding. Slechte film, ja, vond ik ook. Maar wel zo’n psychologisch drama. En daar ben ik nogal vatbaar voor. Ik voel het langzaam in me opkomen. Snel kus ik mijn vrienden gedag, iets mompelend over moe en morgen vroeg op. Op weg naar mijn fiets, voel ik het al. Ik ben in de film blijven hangen. Een sterk staaltje Method Acting. Gelukkig ben ik mijn enige toeschouwer. Als ze in de stromende regen naar huis fietst, hoor ik de aanzwellende muziek op de achtergrond. Ze veegt met een wild gebaar een pluk haar uit haar gezicht. En dan komen de tranen. Melodramatisch laat ze ze over haar wangen stromen. Ik volg aandachtig iedere beweging. Ze lijken iets trager dan normaal, voor de dramatische lading. Thuisgekomen zijn de tranen verdwenen, maar af en toe volgt een shot van haar diepe blik. In gedachten verzonken schrijdt ze door de kamer. Slaakt af en toe een bijbehorende zucht. Gepeins in de verte, terwijl ze zich langzaam uitkleedt. Handen in close-up, die haar bloes losmaken. Knoopje voor knoopje. Daarna maakt ze behoedzaam een stapeltje van haar kleren. Ze slaat de geruite deken op. Strijkt terloops nog even over het lege kussen naast haar. Bibberend kruipt ze tussen de lakens. Waarom is zij zo droevig? De volgende scène zal alles duidelijk maken. Maar dan slaap ik al.

Te

Ik ben te overdadig met woorden. Ik besmeur smetteloos wit papier met een eindeloze stroom woorden. Een onsamenhangende brij, die minder betekenis heeft dan dat ene onbeschreven blad. Eerst leek alles nog helder en overzichtelijk. Nu is er alweer teveel gezegd. Strepen en doorhalingen zullen altijd zichtbaar blijven, ik kan typ-exen wat ik wil, scheuren heeft geen zin. Die woorden staan daar en schreeuwen alleen maar om verdere uitleg. En daarvoor zijn meer woorden nodig. Meer woorden, meer wit papier voor eeuwig verloren. Ik schrijf en schrijf en nooit is het genoeg. Zo sterf ik, woord voor woord, een langzame dood in een vernietigende maalstroom.

Ontbijtreclame

Ik lig tussen kraakwitte lakens. De lichte gordijnen deinen zachtjes voor de wijd openstaande balkondeuren. Ze filteren de ochtendzon, die door de kieren fel naar binnen schijnt. Ik ben bijna wakker, maar lig nog een beetje te sluimeren. De geur van verse koffie dringt langzaam mijn neus binnen. Loom draai ik me nog een keer om en rek me helemaal uit. Ik glimlach bij het idee dat hij straks triomfantelijk een dienblad met warme croissants en verse jus naar binnen zal dragen.

Maar mijn lief lacht niet als op tv.
Blikkerend wit.
Mijn lief is niet
oogverblindend schoon.

De waarheid van mijn zondagochtend dringt pas echt tot me door als allebei mijn ogen open zijn. Mijn slapend lief maakt een vreemd geluid. Een geluid van een kapotte televisie. Hij blaast zijn adem in mijn gezicht. Ik draai me nog maar een keer om. De lakens stinken naar slaap. Mijn mond is droog, mijn slapen bonken en ik hunker naar koffie.

Maar ik blijf liggen en verroer me niet. Want ik wil nergens liever zijn dan hier. Ik zal doen alsof ik slaap. Urenlang, als het moet. Zodat hij me straks teder wakker kussen kan. Mijn ochtendidylle is dan werkelijk perfect. Want hij is echt, mijn lief.

Voor een dag vól hormonen

Het ontbijt bevat al meer
dan de dagelijks aanbevolen hoeveelheid.

Daarnaast ondersteunt het voedingssupplement
de algehele geestelijke slapte en passiviteit.

Een voedzaam tussendoortje geeft je nét dat beetje extra
om je natuurlijke balans volledig te verstoren.

De lunch is rijkelijk gevuld met onbestemd verlangen,
met een extra portie zelfmeelij.

Met een snack vol ondefinieerbare stukjes afwezigheid
blijf je lekker prikkelbaar en explosief

En tegen het vallen van de avond
krijg je de tranen er – zomaar- bij.

Oerinstinct

Twee blozende jongemannen, in de bloei van hun leven. Gedreven stappen ze voort, zij aan zij. Wijdbeens lopend eisen ze de stoep op. Niemand mag ze nog in de weg staan, nu de terugtocht is aanvaard. Op hun gezicht: een triomfantelijke grijns. Beiden houden ze hun prooi met gestrekte arm beet. Een beetje omhoog, van het lichaam af. Laat iedereen maar zien dat de jacht wederom succesvol was. Het thuisfront kan trots zijn.
Jawel, vanavond hebben de helden weer pizza’s gescoord.