Welkom,

Het is niet anders, het is herfst. In de straten hangt al Sinterklaas versiering en de gebakkramen zijn er weer. Maar twee dagen voordat de Sint Utrecht binnentrekt, komt uiteindelijk één van de leukste films die ik dit jaar heb gezien in de Nederlandse bioscopen. Toen ik 'Good bye, Lenin' in april in Duitsland had gezien en vervolgens hier vol enthousiasme iedereen over de film vertelde, waren misschien nog niet eens ondertitelaars er mee bezig. Ook mijn vrienden keken me zonder veel begrip aan, en een stukje op Zomp verdween snel onder een dikke laag stof.

Maar het wachten is voorbij. De Volkskrant schrijft erover en de Nederlandse filmsites staan er vol van: op 13 november gaat de film in première. Een ánder verhaal van de Duitse hereniging, dat zich afspeelt in een gezin in Oost Berlijn. De moeder van de 21jarige Alexander valt in coma en verslaapt de val van de DDR. Toen zij weer wakker wordt is haar gezondheid nog erg aangetast. Om haar niet door emotionele opwinding in gevaar te brengen, besluit Alexander om haar niets over de grote veranderingen te vertellen. De al uitgerangeerde DDR meubels moeten terug in de flat, de verpakkingen van oude merken moeten opgespoord om het verdwijnen van de Oost producten ongedaan te maken. Er komt zelfs een journaal uit eigen productie, met een creatieve verklaring voor de veranderingen die niet te verbergen vallen. Terwijl Oost Duitsland steeds meer verdwijnt in het Westerse leven, wordt de kleine flat tot een laatste enclave van de DDR, waar de oude buurman zo graag komt omdat alles net zo is als vroeger.

Ik ben er zeker van dat ik binnenkort in de bioscoop zal zitten en nog een keer van de film zal genieten. Maar er is één aspect dat nog valt af te wachten. Ik ben benieuwd hoe 'Good bye, Lenin'voor een Nederlands publiek is. De hype die in Duitsland uitbarstte na aanleiding van de film, de sfeer van Ostalgie die er de laatste tijd te voelen is, zal waarschijnlijk niet samen met de film worden geëxporteerd.